Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΡΩΗΝ ΑΘΛΗΤΡΙΑ ΣΤΙΒΟΥ ΤΟΥ ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟΥ

ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΟΝΤΡΑ Σ’ΟΛΑ
Μια κουβέντα, ένα σχόλιο, ένας φωτισμένος καθηγητής φυσικής αγωγής στο σχολείο που δίνει αξία στο μάθημα της γυμναστικής και τρεις αδερφές αποφασίζουν να ασχοληθούν με το στίβο.΄Εχουν την τύχη το χωριό τους να έχει σύλλογο… ή μάλλον έναν πολύ καλό αθλητή. Σύλλογος ή αθλητής; Δύσκολο να τους ξεχωρίσεις. Και οι γονείς αγράμματοι, δίνουν την συγκατάθεση τους από φόβο μην κόψουν το μέλλον των παιδιών τους.Στο γήπεδο βρίσκουν και δυο φίλες. ΄Ενα ζευγάρι φόρμες και αθλητικά παπούτσια είναι αρκετά. Ενίοτε υπάρχει προπονητής, ενίοτε κόβουν τα χορτάρια που ξεπερνούν το μπόι ανθρώπου… ατελείωτα τα ζικ-ζακ αλλά και οι χλευασμοί και τα πειράγματα. Το γήπεδο βλέπεις είναι μόνο για το ποδόσφαιρο… Ο αθλητής όμως αυτός έχει ταλέντο, έχει πάθος, έχει όραμα και ο σύλλογος πρέπει να έχει την έδρα του. <Πρέπει τα αιτήματά σας να τα θέσετε επίσημα στη συνέλευση του συλλόγου> απαντούν οι ποδοσφαιριστές νομίζοντας ότι το θέμα έχει ήδη λήξει.΄Ομως στη συνέλευση, ανάμεσα σε τσιγάρα, μπύρες και βρισιές εμφανίζονται 5 κορίτσια με τα αιτήματά τους. Ζητούν αποδυτήρια, ξεχωριστές ώρες προπόνησης και πάνω απ’ όλα σεβασμό. Αποσβολωμένοι και κυρίως απροετοίμαστοι οι ποδοσφαιριστές τα δέχονται όλα Και ο σεβασμός έρχεται σαν συνέπεια της χρήσης του χώρου, 365 μέρες το χρόνο για τουλάχιστον μια δεκαετία. ΄Ερχονται και οι αγώνες από την μιαν άκρη της Ελλάδας ως την άλλη: Ναύπλιο, Τρίπολη, Καλαμάτα, Καλαμπάκα, Καβάλα… Στην Καλαμπάκα οι αγώνες γίνονται στους πρόποδες του Ολύμπου, στο άλσος της Τριπόλεως χιονίζει, στην Καλαμάτα η ζέστη αφόρητη, μέσα στα στάδια η μυρωδιά του χορταριού τόσο γνώριμη και ο κόσμος… ο κόσμος όρθιος χειροκροτεί τον τελευταίο αθλητή που αγωνίζεται να τερματίσει. Έχει ήδη ξεπεράσει τον εαυτό του, δυνάμεις δεν του έχουν μείνει για να τις μαζέψει αλλά τερματίζει, γιατί έτσι έχει μάθει να κάνει. Μακριά από πριμ, ντοπαρίσματα και τις βεντέτες του χώρου, έχει ανακαλύψει τον εαυτό του.΄Εχει ψυχή πια και το ξέρει. Τα χρόνια πέρασαν, ο αθλητής όμως που κάποτε σάρωνε τα κύπελλα, ανίκητος στα στάδια, έμεινε πιστός στο όραμά του. Με σύντροφο και συνεργάτιδα την μία από τις αθλήτριες και με το πάθος που δεν του έλειψε ποτέ, δημιούργησε έναν σύγχρονο σύλλογο που μάζεψε όλες τις υγιής δυνάμεις της περιοχής. Μεγάλη συμμετοχή, πανελλήνιες πρωτιές και σεβασμός στον αθλητή είναι το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας. Και η αναγνώριση ήρθε και επίσημα: χρυσό μετάλλιο από τον ΣΕΓΑΣ για την προσφορά του στον ελληνικό στίβο. Α.Γ.Σ. ΑΠΙΣ ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟΥ ή Αριστείδης Μπουλντάς. Δύσκολο να τους ξεχωρίσεις. Και όλοι εμείς που αγωνιστήκαμε στα στάδια, που δοκιμάσαμε τα όριά μας, που νικήσαμε αλλά και που ηττηθήκαμε, αλλά γεμάτοι εμπειρίες, στεκόμαστε δίπλα στα παιδιά μας και τα ενθαρρύνουμε να θέτουν στόχους και να παλεύουν για να τους κατακτήσουν.Και ευχόμαστε αυτό που κάθε γονιός πρέπει να εύχεται για τα παιδιά του:< να φτάσει πιο ψηλά από μένα .>
Σ. Πιτσούνη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου